Voor lezers van mijn column zal het geen verrassing zijn: ik heb het 60/40-model niet opgegeven. Het klassieke idee van een portefeuille die is opgebouwd uit aandelen en obligaties blijft voor veel beleggers een solide vertrekpunt.
Toch geldt ook hier: geen enkele strategie werkt altijd. In 2022 boden obligaties geen bescherming tegen de correctie op de aandelenmarkt en dit jaar staan Amerikaanse staatsobligaties (US Treasuries), traditioneel gezien als veilige haven, onder druk. Dus gaan we op zoek naar alternatieve activa: beleggingen die extra diversificatie kunnen bieden in andere marktscenario’s, of simpelweg een hoger verwacht rendement hebben dan traditionele activa.
Het antwoord is, zoals wel vaker in deze industrie, snel gegeven.
Private markten
Alternatieve activa worden steeds vaker naar voren geschoven als aanvullende bouwstenen binnen een traditionele beursgenoteerde portefeuille, waarbij de focus vooral ligt op private markten: private equity, private credit, vastgoed en infrastructuur. De beleggingsindustrie speelt hierop in door deze activa toegankelijker te maken voor een bredere groep beleggers.
Voor wealth managers is dit een aantrekkelijke manier om zich te differentiëren en de klant mee te nemen in een overtuigend verhaal. Veel ondernemers hebben nu eenmaal meer affiniteit met private deals en durfkapitaal dan met het publieke beurswezen. Ik beschouw deze interesse als een positieve ontwikkeling. Deze vermogende beleggers denken op de lange termijn en hoeven dus niet voortdurend toegang tot hun kapitaal te hebben.
Bovendien zijn zij doorgaans beter uitgerust om de complexiteit van deze activaklasse te doorgronden, of weten zich te omringen met de juiste adviseurs. Deze trend bevordert ook ondernemerschap en risicobereidheid — vooral wanneer er lokaal wordt belegd.
Scepsis
Toch is scepsis op zijn plaats als het gaat om de "democratisering" van private markten. Fondshuizen hebben er alle belang bij om producten met hogere beheersvergoedingen te promoten. Volgens veel adviseurs maken het gebrek aan transparantie, de hoge en vaak complexe vergoedingsstructuren en de beperkte liquiditeit dit soort beleggingen ongeschikt voor de meeste particuliere beleggers.
Want hoeveel van hen zijn daadwerkelijk bereid hun kapitaal jarenlang vast te zetten? In theorie velen, maar in de praktijk vermoedelijk slechts weinigen. De industrie beweert een oplossing te hebben.
ELTIFs
Eerder deze maand werd bekend dat ING nog dit jaar van plan is om ELTIF’s aan te bieden. De private banking-divisie bood al langer toegang tot fondsen die beleggen in private markten, maar de instapdrempel lag tot nu toe met 125.000 euro vrij hoog.
ELTIF’s (European Long-Term Investment Funds) maken private markten toegankelijker voor een bredere groep particuliere beleggers door de terugbetaling van kapitaal te beperken. Uit onderzoek van mijn Morningstar-collega’s blijkt dat het ELTIF 2.0-raamwerk van de Europese Commissie de minimale vereisten voor blootstelling aan illiquide beleggingen heeft versoepeld.
Daarmee werd de weg vrijgemaakt voor zogenoemde ‘evergreen ELTIF’s’ — fondsen die in feite open zijn en ontworpen om een continue, zij het beperkte, in- en uitstroom van kapitaal mogelijk te maken. Deze hervormingen bliezen de markt nieuw leven in en leidden in 2024 tot een golf van nieuwe producten, meer dan in de drie voorgaande jaren samen.
ELTIF’s bevinden zich in een vreemde positie tussen twee doelgroepen. Institutionele beleggers zijn vaak bereid om liquiditeit op te geven en kapitaal voor meerdere jaren vast te zetten in ruil voor hogere verwachte rendementen, terwijl particuliere beleggers liquiditeit meestal op prijs stellen en een kortere beleggingshorizon hebben.
Ratings
Investeren in private activa vereist een zorgvuldige afweging van kosten en baten, risico’s en potentiële beloningen. De spreiding in rendementen tussen verschillende managers is immers aanzienlijk groter dan op de publieke markten.
Private markten vragen om een ander soort expertise dan traditionele beleggingen. Voor vermogensbeheerders betekent dit dat ze hun capaciteiten aanzienlijk moeten opschalen om succesvol te kunnen opereren in dit domein. Grondig fondsenonderzoek en due diligence zijn essentieel, niet in het minst omdat transparantie in deze markt vaak beperkt is.
Enhancers, geen diversifiers
Beleggers mogen zich niet blindstaren op de lagere volatiliteit in private markten, een bijproduct van het feit dat de prijzen niet dagelijks fluctueren. Private equity blijft in wezen aandelen en private credit zijn hoogrentende obligaties.
Beide maken een portefeuille juist risicovoller — precies het omgekeerde van wat veilige investment-grade obligaties trachten te doen. Hoewel er sprake is van diversificatie in de breedte, zijn private markten vooral return enhancers, geen echte diversifiers.
Thomas De Fauw is analist multi-asset fondsen bij Morningstar Benelux.