Goede morgen gasten, ligt iederéén nog in zijn bed te ronken en bij te komen van de drank na de mooie stijging van Mittal gisteren.
Ik stond gisteravond bij thuiskomst met open mond te kijken na een dag vol spektakel.
Jullie zullen het wel niet geloven maar ik ben gisteren naar Grip op je Vermogen in het Beatrixtheater geweest.
Maak jullie geen illusies, ik had gewoon een gratis kaartje gekregen van een bekende die uitgenodigd was maar zelf niet kon.
Ik ben met de trein gegaan, wat een toestand, had voor een slordige 15 Euries een dagkaartje gekocht bij Blokker, ze hadden gratis drank beloofd na afloop en dan ga je toch zeker niet met de auto.
De ellende begon al op het perron, ik had een sigaret opgestoken en de treinpolitie sprak mij al snel aan met een barse stem dat dit niet mocht.
Ik had een bordje over het hoofd gezien, uiteraard was ik er wel van op de hoogte dat de aluminium asbakken uit de coupés verdwenen waren, en na een discussie nam ik nog een laatste haal, trapte hem op de grond uit en deponeerde hem netje in de afvalbak onder goedkeurende ogen van deze beste man.
Zonder al te veel problemen kwam ik in het circus aan en na een kop koffie nam ik plaats op de tribune.
De eerste gast was JP, het is een echte stand-up-comedian, hij heeft wel iets weg van Mr. Bean en kreeg de zaal al snel op zijn hand door het vertellen van een aantal lachwekkende anekdotes.
Zijn vakantie op een eiland, hij stond met zijn auto op een veerpont te wachten voor de oversteek. Plotseling scheurde een auto langs hem heen en bemachtigde snel een plaats, voor hemzelf was er geen plaats meer en hij kreeg te horen dat deze wegmisbruiker een minister was en dus altijd voorrang had. JP had de boot overduidelijk gemist.
Ook had hij tijdens een uitstapje in de zandbak Heineken bierblikjes meegesmokkeld naar het huis van een sjeik in een verbandtrommel met een rood kruis, het waren zijn medicijnen. Hij houd wel van een biertje maar had inhoudelijk weinig zinvols te vertellen en komt zijn dagen wel door met houden van dit soort lezingen.
Daarna kwam er een vrouwelijke econoom, een hoogbegaafde nog niet al te oude meid.
Robots zijn de toekomst, iederéén moet doorstuderen, computergames zijn de toekomst en iederéén doet alles electronisch.
Zelf snapt zij volgens mij niet dat er voor vele jeugdigen geen baan meer is.
Dit soort mensen zijn totaal de weg kwijt, leven op een roze wolk, en durven zich niet tussen het normale volk te begeven om te zien hoeveel ellende er in de harde realiteit is.
De lunchpauze was een ramp, logistiek ging er blijkbaar iets totaal verkeerd en iederéén liep doelloos rond op zoek naar iets te eten. Jonge meiden en jongens van de catering liepen er volledig het spoor bijster zijnde rond met wat schalen, er was totaal geen coordinatie en het is mij nog net gelukt om een broodje met kaas van een schaal af te grissen en mijn ergste honger te stillen.
Ongeveer de helft van de bezoekers kreeg gewoon niks behalve iets te drinken.
's Middags eerst een sessie van Bob Ho-man van Isnietgoed. Ze weten het overduidelijk niet meer, ze zitten in de maag met Mario de geldrukker en Tina, aandelen zijn duur maar ja, wat is duur, goedkoop is duurkoop zeggen ze wel eens.
Ga er maar aanstaan, een flink deel cash is momenteel volgens mij geen verkeerde optie.
Later op de middag nog een sessie van Arnold Boot, volgens mij hadden ze i.p.v. water zijn glas gevuld met Bols Jonge Jenever, er kwam niet veel nuttigs over zijn lippen, discussies over de toekomst, werken, en o.a. de VRH. Laten we over dit laatste duidelijk zijn, ik ben voor de huidige regeling echter met een veel lager tarief, het houdt het simpel. Helaas is er bij ons een geldtekort, reken er dus op dat je per definitie straks meer betaald als ministers creatief gaan boekhouden, alleen de zon gaat voor niets op en gratis geld bestaat niet.
Gelukkig kwam de dag op zijn eind na een wat wilde forumdiscussie en konden we ons snel richting de tap spoeden voor de nodige drank en bitterballen.
Ik wist nu gelukkig waar de meisjes met de schalen naar binnenkwamen en wist er voldoende te bemachtigen en ondertussen kon ik mijn grote dorst lessen met de nodige glazen bier.
Het was eigenlijk een dag die niet echt zinvol was en met een tas gevuld met de nodige pennen, stressballen en andere prullaria trok ik weer richting het station.
Er ontstond lichte paniek bij mij, ik had het spoor duidelijk vooraf uitgezet maar de NS was het spoor weer bijster en ik moest vertrekken van een ander spoor.
Het was even rennen maar net voordat de deuren sloten kon ik nog hijgend instappen. Even dacht ik nog, ga ik wel in de goede richting, opgelucht kon ik een uurtje later uitstappen op het station in ons te grote dorp en rustig naar huis lopen.