Bob,
Even tussen ons tweeën! Er zijn zo nu en dan van die postings die blijven hangen en waar ik dagen later nog even aan terugdenk. Jij hebt een kleine twee maanden geleden ons een openhartige en eigenlijk vrij ruime inkijk gegund in je privésituatie en dan begrijp ik maar al te goed jouw ervaring met de medische wereld. Fijn dat die zo positief is en vooral zo houden.
Maar ikzelf ben de laatste weken veel aan het nadenken over dat enorme verschil in vrijwel HEEL WEST-Europa van het aantal overlijdens in bejaardentehuizen/ verzorgingscentra/verpleegtehuizen en het aantal overlijdens op IC- afdelingen van ziekenhuizen.
Je kunt NU toch al de conclusie trekken dat , alweer overal in West-Europa geweldig gediscussieerd werd over het aantal beademingstoestellen, over de opschaling van IC-afdelingen, over tranentrekkende programma's van studenten op alle mogelijke universiteiten in West-Europa die waarachtig beademingstoestellen konden produceren, zonder zich af te vragen hoeveel enorm gespecialiceerd personeel je dan wel niet nodig hebt want een beademingsweek duurt wel 168 lange uren…
En terwijl overal die discussies over de werking, opnames en ontslagen op IC's overal woedden, stierven ze met bosjes, met grote aantallen in de bejaardentehuizen. Waar geen beademingstoestellen zijn, geen supergespecialiceerd personeel, maar mensen met een groot hart die zo goed mogelijk willen verzorgen, maar geen IC-behandeling ( uiteraard) aankunnen.
En dan komen bij MIJ toch beelden bovendrijven als de behandeling bij, wat ik altijd gemakshalve de Tito, Franco, Prins Bernardbehandelingen noem, die zeer vergaande zorg kregen en ongetwijfeld in de toekomst bij weer andere belangrijke figuren toegepast gaan worden en de bittere noodzaak die je verwoord hoort door die, in mijn ogen, geweldige artsen die in bejaardencentra werken en zich neerleggen bij het hoge aantal sterfgevallen.
D'r is, alweer in mijn ogen, toch een verschil in benadering, in aanpak, in reservering van middelen. En opvallend: Dat is in heel West-Europa te constateren.
En nu ga ik wellicht uit de bocht Bob, maar voor mij…. Als je het zo ziet te arrangeren dat je op een IC terecht komt, maak je nog een kans. En ook dan moet je harde vragen stellen zoals deze week het overlijden van een 94 jarige ex-Covid patient, precies TWEE weken nadat hij ontslagen was met veel handdrukken en wuifhandjes van het IC-personeel dat keurig in twee rijen stond opgesteld om hem uitgeleid te doen…. Twee weken later toch overleden..
En, jij hebt dan gelijk om inderdaad maar te zwijgen, maar ik heb toch weer zoiets van dat er toch best wel TWEE werelden bestaan. En waarin goud als het ware ook een teken, een signaal van is, want zo kwamen we tot die gedachtewisseling. Je zit in de Franco/Tito/Prins Berhard-wereld of je zit in een verzorgingstehuis met 90 besmetten op 160 inwoners en al 17 overlijdens..
Sterkte Bob.
Peter