In de zeventiger of tachtiger jaren van de vorige eeuw was er een man, ene Bakker, als ik het mij wel herinner. Een Self Made Man. Een soort lokale held uit de Bollenstreek. Hij kocht op een veiling tot ieders verbijstering het Babylon complex in Den Haag. En dat, terwijl hij in een heel andere business zat. Bloembollen of zo.
Later bleek dat hij 'doorgedraaid' was en het kwam zelfs zo ver dat hij 'gedwongen werd opgenomen', zoals dat heet. Hij overzag de dingen niet zo goed meer, terwijl hij het (aanvankelijk) toch echt wel kon betalen. Cash zelfs. Er was iets heel erg mis met die man, maar hij had het zelf niet door en zijn omgeving (aanvankelijk) ook niet.
Toen ik vanmorgen de heer Scheringa zag en hem hoorde roepen dat het aan de rest van de wereld lag, dat hij vrijwel niets meer over had van zijn levenswerk, dat hij een boek kon gaan schrijven, een film maken, de politiek in... toen kwam die herinnering van 20-30 jaar geleden plots bij me binnen. Uit het niets.
Ik voelde, ondanks alle verhalen en wat dies meer zij, plotseling diep medelijden met de ondernemer Scheringa, met zijn vrouw, die hem vast altijd door dik en dun gesteund heeft. En even dacht ik... het zal toch niet zo zijn dat de man, zonder dat wij het allemaal door hebben, (inmiddels) wat geestesziek is geworden...?
Het zou me niet verbazen, na alle stress, na steeds weer tegen de klippen op ondernemen, en zo. Dat doet iets met je. Het is namelijk heel eenzaam aan de top. Weinigen weten en begrijpen dat, en zeker Self Made Men als Scheringa hebben van huis uit geen vanzelfsprekend fundament om Topondernemer te zijn.
Eerlijk gezegd vind ik ondernemers helden. Zij DOEN dingen, ondernemen van alles. Hen wacht geen WW, geen Arbodienst let op hen. Ondernemers zijn van roestvrij staal, gaan altijd door, en aan het eind van de rit hebben ze het óf gemaakt óf het zijn 'losers'.
Ons "systeem" zorgt nu voor alle verliezers, voor de werknemers in Wognum, Nijmegen... en God weet waar nog meer. En nee, ik dacht vandaag even niet aan de slachtoffers. Dat doen anderen wel deze dagen.
Misschien moet de ondernemer Scheringa gewoon eens even goed rust nemen. Afstand nemen. Bij zijn vrouw aan de keukentafel gaan zitten, samen met een goede vriend, of de huisarts, sokken op de stoel, teil koffie erbij.
En dan even niks. Een maand of wat. En zich dan afvragen of hij er nu gelukkiger van is geworden, van al dat gedoe. En zijn vrouw... of zij er ook gelukkiger van is geworden, van zijn gedoe.
En dan, als de tijd rijp is, uitgaand van zijn talenten, weer iets oppakken, passend bij zijn kwaliteiten. Want hij kan best wel wat. Daar is geen twijfel over.
Net al die man uit de zeventiger of tachtiger jaren in de vorige eeuw. Die kwam er uiteindelijk ook bovenop, toen hij werd vrijgelaten.
Daar dacht ik aan, toen ik het allemaal op TV zag vanmorgen.
[aait de hond, doet het licht uit en gaat slapen]