rene l schreef op 4 maart 2023 10:14:
[...]
Misschien had je beter direct 112 kunnen bellen en hun de betreffende posting laten lezen en zeggen dat ik nog erger ben dan Hitler en liquidaties uit wil lokken.
Gebruik je gezonde verstand toch man, of zat je op het moment van schrijven weer aan de fles met gratis wijn te lurken die ze je toedienen bij je herstel in het Spaans Revalidatieresort op kosten van de Nederlandse zorgverzekeraar.
Misschien moet je ook eens op tijd naar bed, een goede nachtrust en regelmaat is goed voor je algehele gestel.
Rust en regelmaat.
Ik zal je eens een voorval uit de praktijk geven beste man.
De vader van een bekende van mij werd inmiddels heel wat jaren geleden getroffen door een hersenbloeding en werd opgenomen in een ziekenhuis zo'n 40 km. uit de buurt van hem.
Na een paar dagen was het wel duidelijk, zijn vader zou met zeer grote waarschijnlijkheid nooit meer beter worden, praten kon hij niet meer, totaal geen contact meer, de ogen gesloten, hij kon helemaal niks meer.
Hij werd kunstmatig in leven gehouden.
Deze man was nog niet eens zo heel erg oud, ergens midden 60.
Hij had samen met ma en zijn zus een gesprek met de arts wat te doen.
Het advies van de arts was eigenlijk duidelijk, misschien is het wel het beste als we hem van de apparatuur afhalen, het is volgens ons uitzichtloos.
Hij was het daar wel mee eens, maar zijn zus niet, zij vond dat haar vader ten koste van alles in leven gehouden moest worden.
Ma wist het niet, het was een te grote klap voor haar.
De arts had toen direct aangegeven, er is geen enkele discussie meer, zijn zus had namelijk aangegeven dat het haar wens was om pa in leven te houden, en de arts had gezegd, dit moeten we respecteren, dit is onze opdracht, en daar gaan we ons vol voor inzetten.
Bijna een half jaar lang hebben de bekende van mij en zijn zus elke avond om en om vader bezocht in het ziekenhuis.
Hun ma was er elke avond bij.
Zelf hadden ze ook beiden een gezin met nog jonge kinderen.
De bekende van mij vertelde regelmatig tegen mij, het valt mij heel zwaar, uiteraard doe ik het voor pa, maar om de avond zit ik bijna een uur aan bed in het ziekenhuis, contact met pa is niet mogelijk, mijn vrouw is er meestal ook bij, net als de kinderen.
Voor de kinderen is het ook niet prettig, ze vragen constant, wanneer doet opa zijn ogen weer open.
Hij had eigenlijk in die periode geen sociale contacten meer, om de dag direct na het werk weer in de auto en dan weer richting het ziekenhuis.
Tegen een uur of 10 weer thuis, het bed in, en dan de volgende dag weer aan het werk.
Hij vertelde ook, dit alles heeft ook een flinke impact gehad op mijn werk, mijn prestaties namen door concentratieverlies en vermoeidheid af.
En ons gezinsleven staat helemaal op de kop, we trekken het allemaal niet meer, we zijn gesloopt.
En voor zijn zus en haar gezin was het niet anders, om over ma maar niet te spreken, één en al onzekerheid.
Uiteindelijk is alsnog besloten om na bijna een half jaar zijn vader van de apparatuur los te koppelen, een paar dagen later is hij min of meer een natuurlijke dood gestorven.
Het blijft lastig, en wat is wijsheid.
Je doet het toch nooit goed, maar probeer de realiteit ook onder ogen te zien.