From: maarten.verheyen
Ik heb het gisteren gehad over de Europese banksector , vandaag wil ik even inzoomen op de specifieke problemen in Italië.
Brexit zal uiteindelijk wel als excuus gebruikt worden, maar de waarheid is dat Italiaanse banken het al een hele tijd moeilijk hebben.
Non-performing loans maken 18% van de bankbalansen uit en deze banken hebben gewoon extra kapitaal nodig.
Veel extra kapitaal.
De regels in de EU zijn duidelijk: als banken issues hebben, moet dit opgelost worden met een bail-in van spaarders en obligatiehouders.
Zij moeten verliezen slikken en op die manier banken herkapitaliseren.
Deze regels zijn er gekomen omdat het niet langer houdbaar bleek om banken te redden met belastinggeld.
Maar niets is duidelijk in de EU, en Italië ziet zijn kans schoon om ook deze regels naast zich neer te leggen.
De Italianen nemen de gok dat de EU de zaken na de Brexit zeker niet op de spits wil drijven.
Nu duidelijk is geworden dat de EU in mekaar zal vallen als er nog een land uit stapt, hebben de Zuiderse landen plots heel wat leverage in handen.
Ook hier staan we voor een interessant dilemma: als je een bail-in doet van spaarders, dan zal de afkeer van de EU alleen maar toenemen.
Doe je het niet, en sta je Italië toe om de redding te financieren met belastinggeld (zeg maar extra schulden), dan volgen Griekenland, Spanje en Portugal.
In het ene geval creëer je een voedingsbodem voor nieuwe exits, in het andere geval is de transferunie een feit.
En een transferunie zal de roep om een exit uit landen zoals Nederland nog luider doen klinken.
Kortom, de EU kan geen kant meer uit en alle wegen leiden nu naar een verdere desintegratie.