Ik stuur mijn auto rustig naar de trottoirband om daar aan te leggen en kijk door de H die voor op de neus prijkt. Als die H, van goud gestileerd door mijn goudsmid, in lijn is met de stoeprand (klinkt een beetje ordinair, maar om nu steeds trottoirband te zeggen) dan weet ik dat ik snor(kle) zit en dat mijn platina velgen heel blijven. Ook op deze velgen zit precies in het midden een H gemonteerd, van goud. Tja, ik had nooit gedacht dat ik zo’n patser zou worden, maar ja, geld doet gekke dingen met je. Ik beweerde altijd dat ik mezelf zou blijven als ik stinkend rijk zou worden. Zoiets zeg je nogal gemakkelijk omdat je denkt dat je dat toch nooit wordt! En op een bepaalde leeftijd denk je dat je tegen al die verleidingen die met poen te maken hebben, wel opgewassen bent. Nou, niets is minder waar. De auto is inmiddels automatisch in de vrijstand gezet dus daar heb ik geen omkijken naar. Heel vroeger wilde ik nooit aan een automaat, maar nu vind ik het het einde. Ik wil niet meer anders (en er is ook niet meer anders). En ik wil zeker niet van andere fabrikanten, man schei uit. Laatst reed ik even in de auto van mijn broer, die een Nissan heeft. Nou zou je denken, Nissan dat is Renault en Renault is een puike wagen met allerlei moderne snufjes zoals een chipkaart die je alleen maar in je binnenzak hoeft te hebben om de portier te openen. Dus niks geen sleutel in het slot, gewoon de deur openen, zitten en op een knop drukken om te starten. Leuk kinderspeelgoed, maar rij niet in zo’n ding zeg. Dat noemen ze dan een moderne automaat! Tja, ze wilden zo graag doorgaan met hun eigen research, nou ze hebben het geweten. En ze weten het nog: de wereldproductie is tussen de 45 en 50% gedaald! Nissan hoopt in China te kunnen overleven en wat andere opkomende markten, maar ook dat duurt allemaal langer dan verwacht. En Irak is natuurlijk een goed afzetgebied na die oorlog. Wat een wereld van verschil zeg met die auto van mij: die rijdt zo soepel en vloeiend, je hebt gewoon geen idee dat er een versnellingsbak in zit. Het is meer het gevoel dat je hebt als je in de lift van het Empire State building naar boven geschoten wordt. In het begin heb ik pilletjes moeten innemen vanwege mijn zwakke maag. Die bleef op de achterbank liggen. Maar het went gauw, bovendien kun je hem in een 50+ stand zetten, en dat spaart bovendien je banden. Nee, geen benzine! Oh, dat wist u natuurlijk nog niet maar Honda was de eerste autofabrikant die zijn auto’s voorzag van een brandstofcel. Dankzij allerlei technologische verbeteringen (ik weet niet precies meer welke omdat ik een leek ben) heeft deze auto een actieradius van zo’n 1000 km. Eén verbetering weet ik nog wel. Daar heb ik trouwens mijn kapitaal aan te danken. Een jaar of twintig geleden heb ik nog eens een paar duizend aandeeltjes Antonov gekocht. Ik weet het nog goed, mijn vrouw verklaarde me voor hartstikke gek. Ze zei: “wat heb jij nou verstand van auto’s en techniek”? En dan heb ik zo’n eigenwijze kop, dan koop ik er gelijk wat stukjes bij, weet je wel. Dat viel niet in goede aarde natuurlijk, want we zaten net in een rot periode. Recessie en een bearmarket. Hou me d’r niet aan maar het was geloof ik rond 2003. Het kan ook een paar dagen eerder geweest zijn. Maar mooi dat die uitvinding van die Roemeen, of was het nou een Bulgaar?, ik haal dat steeds door elkaar (komt door de yoghurt denk ik), nog geen jaar later de doorbraak beleefde, net op een moment dat niemand er meer in geloofde. Nou ja, niemand? Er waren nog 3 aandeelhouders over die alles voor een habbekrats hadden opgekocht. Ondergetekende en…, je zal het niet geloven net als ik het toen niet kon geloven: mijn vrouw. Ja, mijn vrouw! Ze had stiekem haar spaarrekening geplunderd en Antonovjes ingeslagen. En van het geld dat zij uitspaarde door niet meer te roken, kocht zij elke keer laag bij, maandenlang! Die derde aandeelhouder, tja dat is een verhaal apart. Maar ja of het er van komt om nog zo’n stuk te schrijven? Ik zal het hier meteen maar vertellen. Zijn echte naam ken ik nog steeds niet. Wat ik wel weet is dat hij toen zo’n, hoe zal ik het zeggen…, derdewereldhulpverlener was. Maar nu is het toch zo’n kapitalist joh, maar wel aardig hoor. Ik heb hem eigenlijk leren kennen op de IEX-site, maar dat zegt u waarschijnlijk niks. Als we eens per jaar met z’n vieren uit eten gaan bij “De Librije” in Zwolle, hij met z’n vrouw en mijn vrouw en ik dus, dan noem ik hem …Charts! Al 20 jaar lang en hij noemt mij, Durobinet