Jeroen,
Toen ik jouw posting las constateerde ik onmiddellijk dat je juist ook in die cyclische, maar ook andere bedrijfstakken zoals bijvoorbeeld telecom en utilities van een koude kermis kunt thuiskomen.
Wat heeft de afgelopen 15 jaar beleggen MIJ nu geleerd: Dat de overheden, overal in deze wereld, de goed renderende bedrijfstakken ontdekken en daar onmiddellijk hun gretige en grijpgrage handen naar strekken.
Ter verduidelijking: Toen de telcom explodeerde kwamen de overheden met giga bedingen voor licentievergunningen en de hele tecom stortte in heel de wereld met gemiddeld 80 procent in elkaar.
De afgelopen tien jaar waren utilitybedrijven echte kasmachines waarin het ook goed beleggen was. Totdat de overheden dat ook ontdekten en weliswaar via indirecte belastingen gas, water en elektra zo duur maakten dat die hele sector momenteel een slecht presterende sector is geworden.
En nu dan de cyclische bedrijven: We hebben al een voorproefje in Australië gehad: Daar boomden de mijnbedrijven en onmiddellijk werd er een speciaal belastingtarief voor mijnbedrijven in Australië afgekondigd met dito consequentie voor de koers.
Neem de staalindustrie als voorbeeld voor cyclische sector; Je zult meemaken dat wanneer die weer wat ademruimte krijgen en beter gan verdienen...onmiddellijk de CO2-rechten peperduur gaan worden, een mooie manier voor de overheden om die sector dan weer af te romen.
Ik kan zo nog wel wat voorbeelden geven zoals de farma sector, de biotech sector, maar heel mooi samengevat wat het weekendartikel van Huybrechts, de voorzitter van de Belgische beleggingclubs dit weekend.
Het artikel heet : FINACIELE REPRESSIE en beschrijft heel duidelijk hoe momenteel overheden eigenlijk een soort van repressie voeren tegen aandeelhouders, tegen zeg maar rustig particulieren met was financieel vermogen.
En mijn vrees is nu: Dat repressiemechanisme gaat alleen maar erger worden in tijden van enorme tekorten en schulden en dan sluit het aan op jouw opmerking: het wordt voor de belegger steeds lastiger een sector te vinden waar de Overheden met zijn vingers vanaf blijft zogauw het daar nu juist heel goed gaat. Een beanagstigend beeld en die vlucht in plakjes goud: IK kan mij daar wel iets bij voorstellen, maar dat heb ik al heel vaak gepost in het fiscale Zwitserlanddraadje.
09:03 - 20 augustus 2011 door Paul Huybrechts
Financiële repressie
Bij het begrip repressie denken we spontaan aan matrakken en tralies, maar er zijn ook subtielere vormen van onderdrukking. Een verraderlijke vorm van repressie is de financiële. Dat is een academisch aanvaard begrip van Carmen Reinhart waarmee wordt beschreven hoe overheden met institutioneel geweld de rijkdom van de burgers naar zich toehalen. Soms verdoken en verraderlijk. Financiële repressie staat dan voor de sluipende onteigening van spaarders door de overheid.
Bill Gross van het overbekende obligatiefonds Pimco ligt er al twee jaar wakker van. Als grootste obligatiebeheerder ter wereld wordt van hem verwacht dat hij de honderden miljarden van pensioenfondsen en vermogenden zodanig belegt dat ze opbrengen. Reële opbrengsten welteverstaan en dus een aangroei van de koopkracht. Na een inflatie moet er iets overblijven. Zoals zoveel beheerders van obligatiefondsen slaagt Gross daar de jongste jaren niet meer in.
Zolang de rente daalde, zorgden de meerwaarden op de uitstaande obligaties nog voor een verdedigbaar rendement, maar de Amerikaanse korte en lange rente kan nauwelijks nog lager. Koerswinsten compenseren niet langer de lage rente. Dan maar de opkomende economieën afschuimen. Maar daar is eigenlijk genoeg geld. Ze zitten daar niet te wachten op westerse fondsen die de wisselkoers van de eigen munt opdrijven. Gelukkig kunnen de structurele zwakheden van de eurozone nog lucratief worden geëxploiteerd, maar ook dat blijft allicht niet duren. Uit Ierland kwam afgelopen week het eerste goede nieuws en misschien zorgt Portugal voor de volgende verrassing. Met speculatie tegen het kleine België kan allicht nog een snoepcent worden verdiend, maar met de Europese Centrale Bank als tegenpartij is dat niet langer vanzelfsprekend. Drijf de Belgische rente op de secundaire markt naar 5 procent en je botst op een koper met diepe zakken.
Aan financiële repressie valt dus niet meer te ontsnappen. De westerse schulden zijn zo groot dat de kredietverleners onder de knoet van de kredietnemers zitten. 'If I owe you enough, I own you.' Over financiële repressie en haar component inflatiebelasting bestaat veel literatuur, ook omdat overheden altijd al geneigd geweest zijn meer uit te geven dan ze inkomsten incasseren. Met het wat ideologische begrip inflatiebelasting bedoelt men dat een inflatie van pakweg 5 procent eenzelfde effect heeft op de koopkracht van de spaarder als een fiscale belasting van 5 procent.