Thermisch-elektrische zonne-energie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
In Font-Romeu (Franse Pyreneeën) staat deze zonne-oven, die niet gebruikt wordt om elektriciteit op te wekken maar om te experimenteren, zo zijn de neuskegels van enkele ruimteveren hier getest op hittebestendigheid. De oven heeft een combinatie van beweegbare vlakke spiegels en een vaste parabolische spiegel.
Bij toepassing van Thermisch-elektrische zonne-energie wordt de energie in zonlicht eerst gebruikt om stoom te maken en die stoom wordt daarna in een normale stoomturbine gebruikt om elektriciteit op te wekken.
Systemen voor thermisch-elektrische energie bestaan altijd uit spiegels en of lenzen die het directe zonlicht concentreren en een receptor met daarin een vloeistof die door het geconcentreerde licht verhit wordt. Het diffuse deel van het zonlicht, dat wil zeggen het deel van het licht dat verstrooid is door wolken en deeltjes in de atmosfeer, is niet te concentreren en wordt dus door dit soort systemen niet gebruikt. Daardoor zijn thermisch-elektrische zonne-energiesystemen alleen geschikt voor gebieden met weinig bewolking. In Nederland bestaat bijvoorbeeld gemiddeld 60% van het licht uit diffuus licht.
Energieopslagcapaciteit speelt een belangrijke rol om fluctuaties in energieproductie en -afname te compenseren.
Dit soort systemen wordt soms als hybride uitgevoerd: in een periode met weinig zonlicht, of 's nachts wordt de stoom opgewekt door verbranding van fossiele brandstoffen.
In Europa staan alleen een aantal relatief kleine testsystemen bij het onderzoekscentrum in Almería, Spanje en in proefprojecten in de Pyreneeën. Bij Kramers Junction in de woestijn van Californië staan sinds midden de jaren tachtig enkele grootschaligere systemen van 350 tot 360 MW. Nieuwe systemen staan gepland voor de VS, Spanje, Marokko, Egypte en India. Thermisch-elektrische zonne-energie kan niet worden toegepast in Nederland en Vlaanderen, maar ontvangt wel voldoende zonnekracht binnen de keerkringen en in het Zuiden van Spanje, Italië en Griekenland. Theoretisch kunnen spiegelcentrales in de Sahara in een gebied ter grootte van Frankrijk (1/5 van de Sahara) voorzien in het huidige (anno 2007) wereldverbruik aan energie. In Europa weerhouden twee praktische obstakels echter investeerders. De samenwerking tussen de Europese en Noord-Afrikaanse landen is van dien aard dat investeringsrisico's groter zijn in Noord-Afrika dan binnen de E.U.. Het tweede obstakel is de organisatie van het transport van de stromen en van de waterstof tussen de continenten, hoewel er al hoogspanningsverbindingen bestaan.
vr.gr. duro