Ruud Lubbers
Koning Albert heeft er ongeveer een jaar koningschap opzitten en is op bezoek in Nederland. Bij het banket 's avonds vraagt koningin Beatrix hem of het een beetje wil lukken, dat Koning der Belgen zijn. Hij antwoordt dat het toch wel zwaarder is dan hij had verwacht, waarop Beatrix zegt "Ach ja, met een beetje geduld kom je er wel. Al heb jij het natuurlijk een stuk moeilijker dan ik, toch?". Albert begrijpt er geen snars van, dus gaat Beatrix verder "Kijk ik werk met een regering die stuk voor stuk bestaat uit superintelligente jongens. Ik hoef eigenlijk helemaal niets te doen, want zij regelen alles vanzelf".
Albert kijkt Beatrix toch een beetje ongelovig aan, dus wil ze illustreren wat ze bedoelt. De eerste die haar tafel passeert is Ruud Lubbers en Beatrix wenkt hem om dichterbij te komen en zegt, "Hallo Ruud, kom er even bij joch, want ik heb even een vraagje voor je". "Natuurlijk Majesteit", zegt Ruud, "vraagt u maar". Beatrix kijkt nog even naar Albert om te zien of hij wel aandachtig is en vraagt dan aan Lubbers "Ruud, ik zoek iemand die wél familie van je is, maar het is niet je vader, niet je moeder, niet je broer en niet je zus. Wie is het dan wel?" Albert is bijna van de kaart, want zulke moeilijke vraag heeft hij nog nooit gehoord. Terwijl zijn ogen nog steeds aan het tollen zijn, wrijft Lubbers even over z'n ruwe baard en zegt dan rustig, "Ja, Majesteit, dat ben ikzelf!".
Albert zit met open mond naar Beatrix te staren en popelt van ongeduld om te horen of Lubbers het correcte antwoord gaf of niet. Dat teken laat niet lang op zich wachten, want Beatrix draait haar hoofd triomfantelijk naar Albert toe en met een glimlach van oor tot oor zegt ze, "Zie je nu wat ik bedoel, iemand die zo'n moeilijke vragen zomaar kan beantwoorden, die heb ik als Minister President. En zijn ganse regeringsploeg is van hetzelfde kaliber!".
Alhoewel er daarna een aantal andere onderwerpen worden aangesneden, blijft de uitspraak van Beatrix en het experiment met Ruud Lubbers lang naklinken in de oren van Albert.
Het heeft hem blijkbaar zo erg aangegrepen dat hij de volgende morgen meteen Premier Jean-Luc Dehaene ontbiedt op het kasteel van Laken. Na een losse babbel en bij de tweede kop koffie valt Albert meteen met de deur in huis: "Jean-Luc, ik zoek iemand die wél familie van je is, maar het is niet je vader, niet je moeder, niet je broer en niet je zus. Wie is het dan wel?". Premier Dehaene voelt dat hij begint te blozen, gaat even rechtstaan om z'n broek op te trekken, en heeft daarmee voldoende tijd gehad om na te denken. "Zeg, Sire, wat voor rare vraag is dat nu? Op zoiets was ik echt niet voorbereid hoor. U weet toch dat ik graag op voorhand de agendapunten ken die we in onze gesprekken zullen behandelen. Zo kan ik mijn dossiers goed voorbereiden om uw tijd niet nodeloos te verspillen. Dat vond u toch altijd een prettige manier van samenwerken? Als u mij toestaat dan zet ik uw vraag met plezier op de agenda van ons gesprek morgen".
De koning moet toegeven dat hij met niemand zulke vlotte, professionele en efficiënte vergaderingen had gehouden als met Dehaene. Hij had dan ook geen bezwaar tegen het voorstel van Jean-Luc, en de twee namen afscheid.
Even later stormt Dehaene het Parlement binnen voor een regeringsverklaring, en na afloop trekt hij Minister Louis Tobback bij z'n mouw mee naar een rustig hoekje in de wandelgangen, ver weg van de pers. "Louis, ik ga al mijn Ministers eens testen op hun parate intelligentie, en jij bent eerst aan de beurt. Ik zoek iemand die wél familie van je is, maar het is niet je vader, niet je moeder, niet je broer en niet je zus. Wie is het dan wel?". Louis tovert aanstonds z'n breedste glimlach ooit op z'n gezicht en zegt, "Zeg, Jean-Lucske, als je mij wil vangen zul je het wel iets moeilijker moeten maken, hoor. Het antwoord is heel simpel: dat ben ikzelf!". "OK, OK" zegt Dehaene, terwijl hij het antwoord snel in z'n notitieboekje noteert en zich uit de voeten maakt, "ik weet wel dat je de slimste bent, daarom heb ik het je ook als eerste gevraagd".
De dag nadien is Dehaene opnieuw in het kasteel van Laken voor zijn dagelijks gesprek met koning Albert. Na het laatste 'gewone' agendapunt afgesloten te hebben en terwijl hij zijn dossiers ordent om te vertrekken zegt Jean-Luc, enigzins grinnikend, "Bon, Sire, dan is er als laatste punt nog die strikvraag waarmee u mij gisteren overviel en blijkbaar mijn spontane intelligentie eens wilde testen".
Hierop veert Albert recht en in een roes van blijde verwachting die men zó van zijn gezicht kon aflezen neemt hij Dehaene bij de armen, "En, heb je het antwoord?". "Maar Sire toch", veinst Jean-Luc op verontwaardigde toon, "U hebt er toch nooit een moment aan getwijfeld dat ik het antwoord wist, gisteren zelfs al!". Albert schudt gemoedelijk het hoofd om hem geruststellend te beamen dat hij nooit aan de intelligentie van Jean-Luc zou twijfelen.
"Wel, Sire", gaat de Premier verder, maar nu met de borst vooruit en met trots in de stem, "het antwoord op uw vraag is: Louis Tobback!".
Terstond verbleekt het aangezicht van koning Albert en terwijl hij terug in zijn zetel ploft, verheft hij zijn stem in de richting van Dehaene, "Maar nee, Jean-Luc! 't Is Ruud Lubbers!".