Vrijgelaten krijgsgevangene vertelt over gruwel die hij maandenlang in Rusland meemaakte
De 28-jarige Brit Aiden Aslin zat maandenlang gevangen in Rusland. Afgelopen week mocht hij, na een ruil met Oekraïne, op een vliegtuig naar huis stappen. Aan Britse media vertelt hij over de gruwel die hij tijdens die maanden meemaakte.
Bij de gevangenenruil tussen Rusland en Oekraïne enkele dagen geleden zaten ook tien buitenlandse mannen die voor Oekraïne de wapens hadden opgepakt. Een van hen was de Brit Aiden Aslin (28) die sinds 2018 in Oekraïne woonde. Samen met zijn moeder doet Aslin zijn verhaal.
Zijn moeder vertelt over de onzekerheid die ze maandenlang doorstond. “Het voelt niet echt”, zei ze tegen BBC. “Ik dacht dat deze dag nooit zou komen. Zijn vrijlating gebeurde van de ene dag op de andere. Het eerste wat ik moest doen was hem een dikke knuffel geven om te weten of hij het echt was”, vertelt ze. “Ze hebben mij en mijn familie bijna zes maanden door een hel laten gaan, door chantage en propaganda,” zei ze.
Maar wat Aslin zelf doormaakte in Rusland is velen malen erger. “Ik dacht dat ik nooit levend zou ontkomen”, vertelt hij tegen The Sun. Een Russische agent zou hem tijdens zijn gevangenschap geslagen en neergestoken hebben. De man rookte een sigaret en vroeg hem: “Weet je wie ik ben?” Aslin antwoordde dat hij dat niet wist. De Rus reageerde met de woorden “Ik ben je dood.” Daarna vroeg de agent hem of hij een snelle of een mooie dood wou. Aslin antwoordde in het Russisch: “Een snelle dood.” De Rus glimlachte en zei: “Nee, je krijgt een mooie dood. Ik ga ervoor zorgen dat het een mooie dood wordt.’’
De volgende vijf maanden werd hij 24 uur per dag vastgehouden in een kleine cel vol kakkerlakken en andere insecten. Hij kreeg amper zonlicht te zien en moest het Russische volkslied continu aanhoren. Hij werd ook geregeld in elkaar geslagen.
In mei werd in Rusland een proces georganiseerd. Aslin kreeg de doodstraf en zou voor een vuurpeloton moeten verschijnen. “Gedurende de vijf maanden in gevangenschap kon ik niet huilen. Toen ik hoorde dat ik de doodstraf had gekregen wilde ik huilen, maar ik kon het gewoon niet. Het was letterlijk een kwestie van overleven.”