Uit het ND, een commentaar.
Het arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof tegen Poetin trekt een scheidslijn door de wereld
Yanks, blijf met je handen van Poetin af! Zo reageerde de voorzitter van het Russische parlement op het arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof tegen de Russische president. Samen met de Russische commissaris voor de rechten van kinderen wordt Poetin door het ICC in Den Haag beschuldigd van criminele betrokkenheid bij de deportatie van Oekraïense kinderen naar Rusland. Daar moeten ze in adoptiegezinnen als echte Russen worden opgevoed. De beschuldiging is niet moeilijk te bewijzen.
Net vier weken geleden zat Poetin nog aan tafel met zijn commissaris, Maria Lvova-Belova, zo valt te lezen op de site van het Kremlin. In die bijeenkomst kwamen ongeveer alle zaken aan de orde die aanklager Karim Khan van het Strafhof noemt in zijn verklaring. In het gesprek tussen de twee wordt de nadruk gelegd op het programma waarmee ‘duizenden’ teenagers naar Rusland worden gebracht. Want het gaat, zo stelde Poetin, om ‘ons volk’.
Het Strafhof raakt zo aan de kern van Poetin agressie tegen Oekraïne. Door zich te concentreren op het lot van de gedeporteerde kinderen komt de achtergrond daarvan naar boven – Poetins mythe van een Groot-Rusland waarvan Oekraïne een onvervreemdbaar onderdeel is. Juist de ‘naturalisatie’ van de ontvoerde kinderen dient om te bewijzen dat dit waar is, dat ze echte Russen zijn.
De aanklacht past ook in het beleid van aanklager Khan dat het lot van kinderen in conflicten zichtbaarder moet worden in het werk van het Strafhof. Het internationaal recht dient juist bescherming te bieden aan de meest kwetsbaren in de frontlinies, is zijn uitgangspunt hierbij.
Helpt het de vrede dichterbij te brengen? Nee, in de ogen van Poetin en de zijnen is het een zoveelste bewijs dat de internationale instituten als het Strafhof westerse verzinsels zijn, zo blijkt uit de Russische reacties. Het versterkt wellicht juist de wil van Poetin om door te vechten. Maar het dwingt landen wel om een keuze te maken. Een bezoek van Poetin aan een land als Nederland zoals nog geen tien jaar geleden, is nu ondenkbaar geworden. Er is een juridische scheidslijn door de wereld getrokken waarvan de effecten pas de komende jaren zichtbaar zullen worden.
Daarvan gaat ook een moreel appel uit op die andere grootmacht, Amerika, die de aanklacht tegen Poetin wel toejuicht maar zelf geen lid is van het Strafhof. Wie het onrecht aan de kaak wil stellen, moet eerst het recht erkennen. Dat dwingt tot zuiverder overwegingen in het bestrijden van onrecht. En dat maakt grenzen die gesteld worden geloofwaardiger. Ook als het over Poetin gaat.
.